Jarenlang heb ik therapie gehad en 2 opnames van 9 maanden maar het mocht niet baten. Ik had de diagnose borderline en was moeilijk aanspreekbaar. Tot een hulpverlener me onder lichte druk vroeg of ik me in wilde schrijven voor de Linehantraining. Ik zag het niet zitten maar heb me vanwege de wachttijd van 1,5 jaar toch maar ingeschreven. Ik deed het voor haar, niet voor mezelf.
Na ongeveer 1,5 jaar was het zover en ik ben er naar toe gegaan. Ik begreep er in het begin helemaal niets van en zag het als een cursus chinees. De trainers hebben met elkaar overlegd of ik nog mee kon blijven doen. Maar ik was ijverig, maakte altijd het huiswerk en deed mijn best. De psychotherapeut die ik toegewezen kreeg zei tegen me: “Ik ken niemand die zo zijn best doet maar bij wie het zo aan vaardigheden ontbreekt” Ik oefende me suf met alles wat ik leerde. Praatje maken met de groenteboer, mensen gedag zeggen. Ik had het boek thuis altijd bij de hand en zocht vaak op wat voor emotie ik nu voelde.
De concentratie oefeningen vond ik erg moeilijk behalve het ei recht zetten. Je bent dan alleen gefocust op het ei en met niets anders meer bezig. Ik heb er veel van geleerd maar het was niet voldoende dus heb ik de training nog een keer gevolgd. Ik ben erg veranderd, kan nu emoties benoemen en probeer meer oordeelvrij naar mezelf te zijn. Ook de intermenselijke vaardigheden pas ik nu toe. Ik ben meer open, vriendelijker en makkelijker in contact met anderen. Ik heb geen idee hoe het gelopen zou zijn als ik de training niet gevolg zou hebben maar het zag er somber uit.
Laura