Jaren geleden was ik directeur van een Stichting. Op zich een erg leuke baan. Alleen wisten ze bij het bestuur niet wat ik had. Ook mijn collega’s niet. Dat was soms erg lastig als je tijdens kantooruren je psychiater wilde bellen voor een nieuw recept. Ze mochten immers niet horen welke medicijnen je had. Ik had ook last van bijwerkingen van de lithium. Geheugenproblemen en concentratiestoornissen. De geheugenproblemen loste ik op door alles op te schrijven wat ik deed om zo niets te vergeten. Mijn bureau was bezaaid met gele briefjes met aantekeningen. Mijn collega’s maakten er soms grapjes over, maar daar trok ik me niets van aan.
Mijn concentratiestoornis pakte ik aan door vlak voor iedere werktaak een concentratieoefening te doen. Alleen zo kon ik me handhaven in mijn functie. Mijn stemming is gelukkig al vijftien jaar stabiel. Geen opnames dus. Maar na verloop van tijd vond ik het toch naar dat niemand iets van mijn ziekte wist. Ik voelde me daardoor vaak onbegrepen. Ik nam toen de beslissing dat ik een baan wilde hebben, waarin men wel zou weten wat ik had, zodat er meer rekening mee gehouden zou kunnen worden.
Ik solliciteerde toen in de Geestelijke Gezondheidszorg bij een grote GGZ-instelling als coördinator van een Cliënten Informatiepunt. Niet alleen wist iedereen nu wat ik had. Mijn manisch depressiviteit was bij sollicitatie een pre, ik kon nu ook met een gerust hart mijn psychiater tijdens kantooruren bellen. Ook werd nu rekening gehouden met mijn beperkingen. En in mijn werk kon ik bij het adviseren van cliënten mijn ervaringsdeskundigheid gebruiken om een vertrouwensband op te bouwen. Ik had immers in hetzelfde schuitje gezeten. Ik was herkenbaar voor mijn cliënten. Ik werk er nu nog steeds met grote tevredenheid.
Voor mij is het hebben van een baan erg belangrijk. Ik kan laten zien dat ik maatschappelijk van betekenis kan zijn. Ik kom het huis uit ’s morgens. Ik heb iets om naar uit te zien. Het werken met cliënten geeft me veel voldoening. Soms komen ze huilend mijn kantoor binnen en gaan dan lachend weer weg. Daar doe je het voor. Het werk is ook belangrijk voor mijn gevoel van eigenwaarde. Je betekent iets voor anderen.
Ik doe ook nog veel vrijwilligerswerk. Maar dat is toch niet hetzelfde. Werk heeft een andere status en dat is prettig als iemand je op een verjaardag vraagt wat je doet. Je kunt dan vertellen dat je een baan hebt. Je ziet mensen daar duidelijk op reageren. Natuurlijk is het ook prettig dat je een salaris krijgt. Maar daar doe ik het niet voor. Het is natuurlijk wel prettig dat je betaald krijgt voor je inspanningen. Dat interpreteer je als een blijk van waardering.
In mijn werk kan ik me ontplooien, me creatief uiten en complimenten incasseren. Ik organiseer drukbezochte thema-avonden over manisch depressiviteit, borderline, schizofrenie, angststoornissen, eetstoornissen, enz. enz. Op de thema-avonden over manisch depressiviteit treedt ik op als ervaringsdeskundige, naast de professionele inleider. Dat geeft veel voldoening. Dan bied ik mensen mijn ervaring aan en geef veel tips en suggesties over hoe ik er weer uitgekomen ben. En hoe ik vijftien jaar gezond heb weten te blijven. Praktische kennis dus door eigen ervaring.
Ik heb een heerlijke baan en fijne collega’s die me volledig accepteren hoe ik ben. Ze kennen mijn zwakkere kanten. Nog steeds is mijn bureau een woud van gele briefjes, maar mijn collega’s weten het waarom en maken er dus geen grapjes meer over zoals in mijn vorige baan.
Op dit moment volg ik een studie psychologie aan de Open Universiteit. Ik wil graag als GGZ-psycholoog gaan werken bij mijn huidige baas. Doordat ik dan en professioneel ben en ervaringsdeskundig denk ik dat ik cliënten veel te bieden heb en vanuit een gelijkwaardig niveau met hen kan werken. Op dat moment moet ik nog even wachten. De studie duurt vier jaar. Tot op dat moment ben ik meer dan tevreden met mijn huidige baan. Ik kan een ieder aanraden om in de Geestelijke Gezondheidszorg te gaan werken. Je wordt dan op je ervaringskwaliteiten gewaardeerd.
Catharina