Na mijn tweede manie werd ik ingesteld op lithium. Al rap kreeg ik daar thyrax bij, want de lithium had een effect op mijn schildklier. Daar was ik niet zo blij mee. Het ging drie jaar goed, toen brak een nieuwe manie dwars door de lithium heen.
Blijkbaar bood de lithium alleen geen afdoende bescherming. Ik kreeg er orap bij. Met die combinatie ben ik zestien jaar gezond gebleven. Blijkbaar is het voor mij inderdaad de juiste combinatie. Ik heb in die zestien jaar nog wel een keer een milde depressie gehad. We waren toen de lithium fors aan het afbouwen. Blijkbaar te fors. Gelukkig werd de diagnose snel gesteld. Ik kreeg er toen weer wat lithium bij en de klachten waren dan snel weer over.
Iedere week als ik mijn medicijnbox vul, word ik er weer aan herinnerd dat ik een ziekte heb die manisch depressiviteit heet. Dat is vervelend. Toch overweeg ik niet te stoppen. Zestien jaar gezond zijn is heel wat waard. Misschien als ik alleenstaande was, zou ik het willen uitproberen om zonder medicijnen door het leven te gaan. Maar ik kan het mijn gezin niet aandoen nog eens manisch te worden. Mijn man heeft al genoeg met me te stellen gehad. Dan maar medicijnen: een noodzakelijk kwaad.
Jeanette